วันที่ 27 สิงหาคม 2568 ที่ทัณฑสถานหญิงกลาง กรุงเทพฯ เต็มไปด้วยบรรยากาศของการรอคอย เมื่ออัญชัญ ปรีเลิศ อดีตข้าราชการวัย 69 ปี ได้รับการปล่อยตัวเป็นอิสระ หลังถูกคุมขังในคดีมาตรา 112 รวม 8 ปี 4 เดือน 15 วัน จากการใช้สิทธิในเสรีภาพการแสดงออก เธอถูกจำคุกใน 2 ช่วงเวลา โดยเธอถูกเจ้าหน้าที่เข้าจับกุมในวันที่ 25 มกราคม 2558 ก่อนถูกคุมขังในทัณฑสถานหญิงกลางระหว่างการสอบสวนและพิจารณาคดี จนกระทั่งศาลทหารกรุงเทพฯ อนุญาตให้ประกันตัวในวันที่ 2 พฤศจิกายน 2561 รวมเป็นเวลา 3 ปี 9 เดือนเศษ

การรณรงค์…บางครั้งถูกมองว่าเป็นแค่กิจกรรมเล็กๆ ที่ผ่านมาแล้วหายไป แต่บางครั้งทุกการรณรงค์คือการต่อสู้ที่ซับซ้อน เปรียบได้กับ ‘สงคราม’ ที่มีทั้งคู่ต่อสู้ มวลชน กองเชียร์ และผู้สังเกตการณ์ที่ยืนดูเงียบๆ อยู่รอบสนาม นักรณรงค์จึงไม่ต่างจากนักรบที่ต้องหาพวกพ้อง ต้องเลือกจังหวะออกหมัด ต้องรู้ว่าคู่ตรงข้ามเป็นใคร และที่สำคัญที่สุด ต้องไม่ปล่อยให้อารมณ์พาเราเดินหลงทาง

🎉 ยินดีกับผู้ที่ได้รับบัตรชมภาพยนตร์เรื่อง “No Other Land: ใครจองแผ่นดินนี้ ” ในโรงภาพยนต์ ที่งาน 🎞️ MOVIES THAT MATTER

“เรามีตัวตน ไม่ก้มหัวศิโรราบ ลุกขึ้นเปล่งเสียงเพื่อทุกอัตลักษณ์ทางเพศ”

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทยขอเชิญส่งภาพชุดเข้าประกวด ในหัวข้อ “สิทธิมนุษยชน” สำหรับสื่อมวลชนและบุคคลทั่วไป

เมื่อวันที่ 10 ธันวาคม พ.ศ. 2491 (ค.ศ.1948) สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติมีมติรับรองปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน (The Universal Declaration of Human Rights) และประกาศให้วันที่ 10 ธันวาคมของทุกปีเป็นวันสิทธิมนุษยชนสากล (Human Rights Day) และนับตั้งแต่นั้นมากลไกและเครื่องมือด้านสิทธิมนุษยชนก็ได้รับการพัฒนาขึ้น เพื่อรับประกันการมีสิทธิขั้นพื้นฐานของมนุษยชาติและป้องกันมิให้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชน ดังนั้น ในวันสิทธิมนุษยชน ประชาคมต่างๆ ทั่วโลกจึงร่วมเฉลิมฉลองภายใต้แนวคิดหลักว่า “เราทุกคนเกิดมามีอิสระเสรี มีศักดิ์ศรี และสิทธิที่เสมอภาคกัน”

หากเพียงแค่ลองจินตนาการว่าวันนึงที่ดินที่คุณอาศัยมามากกว่าทศวรรษ กำลังจะมีการสร้างพื้นที่ท่าเรือกว่า 6000 ไร่ และลองจินตนาการอีกครั้งว่าพื้นที่ที่คุณออกไปทำงานเลี้ยงชีพกำลังจะถูกปิดกั้นจากโครงการขนาดมหึมาของรัฐบาล เพียงแค่นั้นคุณจะทำอย่างไร

ในห้วงเวลาแห่งวันชนเผ่าพื้นเมืองโลก 9 สิงหาคม 2568 ในปีนี้ เสียงแสดงความยินดีจากหลายฝ่ายต่อร่างพระราชบัญญัติคุ้มครองและส่งเสริมวิถีชีวิตกลุ่มชาติพันธุ์ พ.ศ. … ที่เพิ่งผ่านสภาด้วยคะแนนเอกฉันท์ 421 เสียง เมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2568 ก้องกังวานไปทั่วประเทศในเครือข่ายพี่น้องชาติพันธุ์และทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้ ทว่าในอีกมุมที่เงียบกว่า กลับมีคำถามที่ต้องฟังให้ลึกกว่าเสียงปรบมือและคำยินดี นั่นคือ…อะไรที่กฎหมายยังไม่ได้พูดถึงหรือยังไม่มีความชัดเจนในการนำมาใช้จริง

“มันก็เหมือนกับสิ่งที่แอมเนสตี้ได้รณรงค์มาตลอดคือไม่ควรมีใครโดนจำคุกหรือถูกดำเนินคดีจากการแสดงออกทางการเมือง” 

“สิทธิมนุษยชนไม่ควรเป็นแค่ชื่อที่ใช้เรียกในห้องประชุมหรือบนเวที แต่ควรเป็นสิ่งที่มีอยู่ในทุกจานข้าว ทุกลมหายใจ ทุกความสัมพันธ์ที่เราเลือกจะมีเรื่องสิทธิต่อกันและกัน” 

“ของขวัญที่เรามอบผ่านการบริจาคให้แอมเนสตี้คือ ‘ความรู้’ และ ‘ความหวัง’ ที่ส่งต่อไปได้ไม่รู้จบ ทุกอย่างไม่ใช่ของขวัญชิ้นเดียว แต่เป็นของขวัญที่ขยายออกไปได้เป็นร้อยเป็นพัน” 

“เราไม่มีอาวุธอะไร นอกจากคำพูด”