เมื่อวันที่ 25 กันยายน 2568 ห้องเรียนคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ ถูกจัดให้เป็นห้องฉายหนังชั่วคราวพร้อมเปิดเวทีสนทนาในกิจกรรม “Amnesty Regional Meet Up: ดูหนัง – ฟังเรื่องสิทธิมนุษยชน” งานนี้จัดโดย แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย ร่วมกับ Documentary Club, คณะนิติศาสตร์ ม.อ. หาดใหญ่ และ คณะรัฐศาสตร์ ม.อ. ปัตตานี ภายในงานมีการฉายสารคดี No Other Land – ใครจองแผ่นดินนี้ ก่อนเปิดวงคุยแลกเปลี่ยนมุมมองเรื่องสถานการณ์สิทธิมนุษยชนระหว่างอิสราเอลกับปาเลสไตน์หลากหลายแง่มุม

‘บ้าน’ ไม่ได้เป็นเพียงที่อยู่อาศัยให้เราหลบนอนหนึ่งคืน แต่คือพื้นที่ที่เราหายใจ เติบโต รับฟังเสียงหัวเราะและเรื่องเล่าของผู้คน บ้านคือวัฒนธรรม วิถีชีวิต และสังคมเล็กๆ ที่โอบอุ้มเราไว้ตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงวัยผู้ใหญ่ หรืออาจตลอดอายุขัยในบ้านนั้น แต่หากวันหนึ่งบ้านหายไป เราจะอยู่ที่ไหน? วันนี้ ชุมชนทั่วประเทศกำลังเผชิญโครงการพัฒนาขนาดใหญ่ เหมืองแร่ แลนด์บริดจ์ ป่าคาร์บอน บ้านที่เคยมั่นคงกลับอยู่บนความเสี่ยงที่จะถูกไล่รื้อทุกเมื่อ ทั้งที่สิทธิในที่อยู่อาศัยคือสิทธิขั้นพื้นฐานของเราโดยแท้จริง

เมื่อนึกถึงคำว่า ‘ต้นกล้า’ ภาพแรกที่ปรากฏอาจเป็นต้นอ่อนสีเขียวที่เพิ่งโผล่พ้นดิน เล็ก บอบบาง แต่เต็มไปด้วยพลังที่จะหยั่งรากและเติบโต หากได้อยู่บนผืนดินที่อุดมสมบูรณ์และมีน้ำหล่อเลี้ยงอย่างเพียงพอ ในภาษาไทย คำนี้ไม่ใช่เพียงชื่อของต้นไม้ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของ การเริ่มต้น ความหวัง และการเปลี่ยนผ่าน

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทยร่วมกับเครือข่าย จัดเวทีเสวนา “บ้านใหม่ใกล้ฉัน: เหมืองแร่ ป่าคาร์บอน แลนด์บริดจ์ กับความเสี่ยงการไล่รื้อ” ภายใต้งาน Bangkok Climate Action Week 2025 โดยมีเป้าหมายเพื่อผลักดันให้เสียงของชุมชนที่ได้รับผลกระทบได้ยินโดยผู้มีอำนาจและเป็นส่วนหนึ่งในสมการการพัฒนา พร้อมสื่อสารว่า“สิทธิในที่อยู่อาศัย” คือสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน 

ทุกครั้งที่พูดถึง “สิทธิ” เรามักนึกถึงภาพใหญ่ สิทธิในการเลือกตั้ง สิทธิในการแสดงออก หรือสิทธิในการรวมตัวประท้วงเพื่อเปลี่ยนแปลงบ้านเมือง แต่มีสิทธิอีกชนิดหนึ่งที่ใกล้ชิดกับชีวิตประจำวันอย่างที่สุด กลับถูกผลักให้กลายเป็นเรื่องต้องห้าม ถูกปิดประตูไว้ในห้องสี่เหลี่ยม หรือถูกพูดถึงด้วยความระแวดระวังว่าจะกระเทือนศีลธรรมหรือไม่หากเอ่ยออกไปในที่สาธารณะ นั่นคือสิทธิของผู้หญิงและผู้ตั้งครรภ์ที่จะตัดสินใจในเนื้อตัวร่างกายและอนาคตของตัวเอง

“สิทธิมนุษยชนไม่เคยเกิดขึ้นเอง หากไม่มีใครลุกขึ้นตั้งคำถาม” สำหรับ เนี้ยบ ชนฐิตา ไกรศรีกุล ผู้จัดการมูลนิธิทำทาง และสมาชิกแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย การเป็นนักกิจกรรมไม่ใช่เพียงบทบาทชั่วคราวในรั้วมหาวิทยาลัย แต่คือเส้นทางชีวิตที่เริ่มต้นจากการเห็นผู้หญิงมากมายต้องติดอยู่ในวงจรไร้ทางออกของการยุติการตั้งครรภ์ ประสบการณ์เหล่านั้นทำให้เธอเชื่อว่า สิทธิไม่ควรถูกกดทับให้อยู่ในเงามืดหรือถูกมองข้ามไป แต่ควรถูกยกขึ้นมาให้เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนเข้าถึงได้

ในวัยเพียง 23 ปี “อชิรญา บุญตา” หรือ “จุ๊บจิ๊บ” กรรมการเยาวชนแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย ได้เดินในเส้นทางที่เป็นความฝันแล้ว หลังจากที่เธอเคยเล่าไว้ก่อนเรียนจบในรั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ว่า อยากเป็นนักกิจกรรมที่ใช้สิทธิในเสรีภาพการแสดงออกและผลักประเด็นให้สังคมเห็นความสำคัญของเรื่องนี้ ปัจจุบันความฝันในวัยเรียนได้พาเธอออกจากพื้นที่กิจกรรมภายในรั้วมหาวิทยาลัย มาสู่โลกการทำงานจริงแล้วทุกวันนี้

ตามที่คุณบัญชา ลีลาเกื้อกูล ได้สิ้นสุดวาระการดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการ แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย อย่างเป็นทางการ ตั้งแต่วันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2568

ก่อนจะถึงการไต่สวนพยานและการพิจารณาคดีของเนติวิทย์ โชติภัทร์ไพศาล นักเคลื่อนไหวและผู้ที่ปฏิเสธเกณฑ์ทหารด้วยเหตุผลทางมโนสำนึก

สืบเนื่องจากคำพิพากษาศาลชั้นต้น ตัดสินจำคุก ชลธิชา แจ้งเร็ว สมาชิกสภาผู้แทนราษฎร เป็นเวลา 4 ปี และลดโทษเหลือเป็นเวลา 2 ปี 8 เดือน จากการโพสต์ข้อความบนเฟซบุ๊กส่วนตัว ซึ่งมีเนื้อหาแสดงความคิดเห็นต่อสถาบันกษัตริย์ โดยทนายความได้ยื่นต่อศาลอุทธรณ์เพื่อขอประกันตัว คาดว่าศาลจะพิจารณาในช่วงบ่ายวันนี้  

วันที่ 27 สิงหาคม 2568 ที่ทัณฑสถานหญิงกลาง กรุงเทพฯ เต็มไปด้วยบรรยากาศของการรอคอย เมื่ออัญชัญ ปรีเลิศ อดีตข้าราชการวัย 69 ปี ได้รับการปล่อยตัวเป็นอิสระ หลังถูกคุมขังในคดีมาตรา 112 รวม 8 ปี 4 เดือน 15 วัน จากการใช้สิทธิในเสรีภาพการแสดงออก เธอถูกจำคุกใน 2 ช่วงเวลา โดยเธอถูกเจ้าหน้าที่เข้าจับกุมในวันที่ 25 มกราคม 2558 ก่อนถูกคุมขังในทัณฑสถานหญิงกลางระหว่างการสอบสวนและพิจารณาคดี จนกระทั่งศาลทหารกรุงเทพฯ อนุญาตให้ประกันตัวในวันที่ 2 พฤศจิกายน 2561 รวมเป็นเวลา 3 ปี 9 เดือนเศษ

การรณรงค์…บางครั้งถูกมองว่าเป็นแค่กิจกรรมเล็กๆ ที่ผ่านมาแล้วหายไป แต่บางครั้งทุกการรณรงค์คือการต่อสู้ที่ซับซ้อน เปรียบได้กับ ‘สงคราม’ ที่มีทั้งคู่ต่อสู้ มวลชน กองเชียร์ และผู้สังเกตการณ์ที่ยืนดูเงียบๆ อยู่รอบสนาม นักรณรงค์จึงไม่ต่างจากนักรบที่ต้องหาพวกพ้อง ต้องเลือกจังหวะออกหมัด ต้องรู้ว่าคู่ตรงข้ามเป็นใคร และที่สำคัญที่สุด ต้องไม่ปล่อยให้อารมณ์พาเราเดินหลงทาง