หากจะกล่าวถึงเหตุการณ์สำคัญทางประวัติศาสตร์การเมืองไทยสมัยใหม่ หนึ่งเหตุการณ์ที่ไม่พูดถึงไม่ได้ คือการชุมนุมใหญ่ที่เกิดขึ้นหลายครั้ง ใน พ.ศ. 2563 – 2564 ที่ไม่เพียงแต่โดดเด่นที่ผู้ชุมนุมส่วนใหญ่เป็นเยาวชนและคนรุ่นใหม่เท่านั้น แต่พลังมหาศาลของกลุ่มคนเหล่านี้ได้แสดงออกผ่านเสียงตะโกนโห่ร้อง คำปราศรัยที่ทรงพลัง และความคิดสร้างสรรค์ในการออกแบบการชุมนุมที่หลากหลาย รวมทั้งข้อเสนอที่แหลมคมจน “ทะลุเพดาน” อย่างที่ไม่เคยปรากฏในการลุกฮือครั้งใดของประชาชน แม้หลายครั้งจะต้องเผชิญกับการปราบปรามโดยเจ้าหน้าที่รัฐ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าพลังของผู้ชุมนุมจะลดลงแต่อย่างใด อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันนี้ ภาพอันทรงพลังเหล่านี้กลับจางหายไป เกิดอะไรขึ้นกับพลังของคนรุ่นใหม่กันแน่?

คำว่า DOT ในแนวคิดสถาปัตยกรรมร่วมสมัย เป็นองค์ประกอบพื้นฐานที่สถาปนิกและศิลปินจำนวนมากให้ความหมายไว้หลากหลาย ทั้งในมุมของ Le Corbusier สถาปนิกผู้บุกเบิกสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ หรือ Wassily Kandinsky ศิลปินชาวรัสเซียผู้เป็นต้นธารของศิลปะนามธรรม ต่างมอง ‘จุด’ ว่าเป็นมากกว่าหน่วยเล็กๆ ที่ไร้มิติ หากแต่คือจุดเริ่มต้นของพื้นที่ที่มีความหมาย (Point of Intention) 

ทางการไทยต้องดำเนินมาตรการอย่างเร่งด่วน มีประสิทธิภาพ และคำนึงถึงมิติทางเพศ เพื่อรับประกันว่าอังคณา นีละไพจิตร ผู้หญิงนักปกป้องสิทธิมนุษยชนจะได้รับการคุ้มครองความปลอดภัยจากการตกเป็นเป้าการโจมตี การข่มขู่ คุกคามหรือการใช้ความรุนแรงทุกรูปแบบทั้งในโลกออนไลน์และออฟไลน์  ภายหลังจากการแสดงความคิดเห็นสาธารณะของเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ชายแดนไทย-กัมพูชา ภายใต้อนุสัญญาต่อต้านการทรมาน และการกระทำอื่นๆ ที่โหดร้าย ไร้มนุษยธรรมหรือย่ำยีศักดิ์ศรี (CAT) ที่ประเทศไทยเป็นภาคี

เมื่อวันที่ 25 กันยายน 2568 ห้องเรียนคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ ถูกจัดให้เป็นห้องฉายหนังชั่วคราวพร้อมเปิดเวทีสนทนาในกิจกรรม “Amnesty Regional Meet Up: ดูหนัง – ฟังเรื่องสิทธิมนุษยชน” งานนี้จัดโดย แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย ร่วมกับ Documentary Club, คณะนิติศาสตร์ ม.อ. หาดใหญ่ และ คณะรัฐศาสตร์ ม.อ. ปัตตานี ภายในงานมีการฉายสารคดี No Other Land – ใครจองแผ่นดินนี้ ก่อนเปิดวงคุยแลกเปลี่ยนมุมมองเรื่องสถานการณ์สิทธิมนุษยชนระหว่างอิสราเอลกับปาเลสไตน์หลากหลายแง่มุม

‘บ้าน’ ไม่ได้เป็นเพียงที่อยู่อาศัยให้เราหลบนอนหนึ่งคืน แต่คือพื้นที่ที่เราหายใจ เติบโต รับฟังเสียงหัวเราะและเรื่องเล่าของผู้คน บ้านคือวัฒนธรรม วิถีชีวิต และสังคมเล็กๆ ที่โอบอุ้มเราไว้ตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงวัยผู้ใหญ่ หรืออาจตลอดอายุขัยในบ้านนั้น แต่หากวันหนึ่งบ้านหายไป เราจะอยู่ที่ไหน? วันนี้ ชุมชนทั่วประเทศกำลังเผชิญโครงการพัฒนาขนาดใหญ่ เหมืองแร่ แลนด์บริดจ์ ป่าคาร์บอน บ้านที่เคยมั่นคงกลับอยู่บนความเสี่ยงที่จะถูกไล่รื้อทุกเมื่อ ทั้งที่สิทธิในที่อยู่อาศัยคือสิทธิขั้นพื้นฐานของเราโดยแท้จริง

เมื่อนึกถึงคำว่า ‘ต้นกล้า’ ภาพแรกที่ปรากฏอาจเป็นต้นอ่อนสีเขียวที่เพิ่งโผล่พ้นดิน เล็ก บอบบาง แต่เต็มไปด้วยพลังที่จะหยั่งรากและเติบโต หากได้อยู่บนผืนดินที่อุดมสมบูรณ์และมีน้ำหล่อเลี้ยงอย่างเพียงพอ ในภาษาไทย คำนี้ไม่ใช่เพียงชื่อของต้นไม้ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของ การเริ่มต้น ความหวัง และการเปลี่ยนผ่าน

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทยร่วมกับเครือข่าย จัดเวทีเสวนา “บ้านใหม่ใกล้ฉัน: เหมืองแร่ ป่าคาร์บอน แลนด์บริดจ์ กับความเสี่ยงการไล่รื้อ” ภายใต้งาน Bangkok Climate Action Week 2025 โดยมีเป้าหมายเพื่อผลักดันให้เสียงของชุมชนที่ได้รับผลกระทบได้ยินโดยผู้มีอำนาจและเป็นส่วนหนึ่งในสมการการพัฒนา พร้อมสื่อสารว่า“สิทธิในที่อยู่อาศัย” คือสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน 

ทุกครั้งที่พูดถึง “สิทธิ” เรามักนึกถึงภาพใหญ่ สิทธิในการเลือกตั้ง สิทธิในการแสดงออก หรือสิทธิในการรวมตัวประท้วงเพื่อเปลี่ยนแปลงบ้านเมือง แต่มีสิทธิอีกชนิดหนึ่งที่ใกล้ชิดกับชีวิตประจำวันอย่างที่สุด กลับถูกผลักให้กลายเป็นเรื่องต้องห้าม ถูกปิดประตูไว้ในห้องสี่เหลี่ยม หรือถูกพูดถึงด้วยความระแวดระวังว่าจะกระเทือนศีลธรรมหรือไม่หากเอ่ยออกไปในที่สาธารณะ นั่นคือสิทธิของผู้หญิงและผู้ตั้งครรภ์ที่จะตัดสินใจในเนื้อตัวร่างกายและอนาคตของตัวเอง

“สิทธิมนุษยชนไม่เคยเกิดขึ้นเอง หากไม่มีใครลุกขึ้นตั้งคำถาม” สำหรับ เนี้ยบ ชนฐิตา ไกรศรีกุล ผู้จัดการมูลนิธิทำทาง และสมาชิกแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย การเป็นนักกิจกรรมไม่ใช่เพียงบทบาทชั่วคราวในรั้วมหาวิทยาลัย แต่คือเส้นทางชีวิตที่เริ่มต้นจากการเห็นผู้หญิงมากมายต้องติดอยู่ในวงจรไร้ทางออกของการยุติการตั้งครรภ์ ประสบการณ์เหล่านั้นทำให้เธอเชื่อว่า สิทธิไม่ควรถูกกดทับให้อยู่ในเงามืดหรือถูกมองข้ามไป แต่ควรถูกยกขึ้นมาให้เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนเข้าถึงได้

ในวัยเพียง 23 ปี “อชิรญา บุญตา” หรือ “จุ๊บจิ๊บ” กรรมการเยาวชนแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย ได้เดินในเส้นทางที่เป็นความฝันแล้ว หลังจากที่เธอเคยเล่าไว้ก่อนเรียนจบในรั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ว่า อยากเป็นนักกิจกรรมที่ใช้สิทธิในเสรีภาพการแสดงออกและผลักประเด็นให้สังคมเห็นความสำคัญของเรื่องนี้ ปัจจุบันความฝันในวัยเรียนได้พาเธอออกจากพื้นที่กิจกรรมภายในรั้วมหาวิทยาลัย มาสู่โลกการทำงานจริงแล้วทุกวันนี้

ตามที่คุณบัญชา ลีลาเกื้อกูล ได้สิ้นสุดวาระการดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการ แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย อย่างเป็นทางการ ตั้งแต่วันที่ 1 กันยายน พ.ศ. 2568

ก่อนจะถึงการไต่สวนพยานและการพิจารณาคดีของเนติวิทย์ โชติภัทร์ไพศาล นักเคลื่อนไหวและผู้ที่ปฏิเสธเกณฑ์ทหารด้วยเหตุผลทางมโนสำนึก