3 กรกฎาคม 2568 –  เครือข่ายนิรโทษกรรมประชาชนยื่นจดหมายเปิดผนึกถึงนางสาวชนก จันทาทอง รองประธานวิปรัฐบาล คนที่ 3 เนื่องในโอกาสเปิดประชุมสภาผู้แทนราษฎร สมัยสามัญประจำปีครั้งที่ 1ในกิจกรรม “ไปบอกสภาว่าเราเอานิรโทษกรรมประชาชน” โดยมีเป้าหมายเพื่อเรียกร้องให้รัฐบาลผลักดันให้ประเทศไทยผลักดันนิรโทษกรรมประชาชนอย่างเร่งด่วน พร้อมย้ำ 3 ข้อเรียกร้องเพื่อคืนความยุติธรรมให้กับประชาชนที่ใช้สิทธิในเสรีภาพการแสดงออกและการชุมนุมประท้วงโดยสงบ นับตั้งแต่หลังรัฐประหารปี 2549 เป็นต้นมา   

ย้อนไปเมื่อราวปี 2553 การพนันเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายในประเทศกัมพูชา คาสิโนและโรงแรมที่ผุดขึ้นเป็นจำนวนมากกลายเป็นแหล่งการพนันยอดนิยมของนักเสี่ยงโชค เช่นเดียวกับกลุ่มอาชญากร ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวจีน ที่สามารถทำเงินได้อย่างมหาศาลจากธุรกิจสีเทานี้ อย่างไรก็ตาม ใน พ.ศ. 2562 รัฐบาลกัมพูชาสั่งห้ามการพนันออนไลน์ ธุรกิจบ่อนการพนันจึงแปรรูปไปสู่ธุรกิจอย่าง “สแกมเมอร์” หรือการหลอกลวงทางออนไลน์ ซึ่งสร้างเม็ดเงินหลายล้านเหรียญสหรัฐเข้ากระเป๋าอาชญากรเหล่านี้ อาคารคาสิโนและโรงแรมถูกปรับเปลี่ยนเป็น “ศูนย์สแกมเมอร์” (scamming compounds) ที่ทำหน้าที่เป็นทั้งที่อยู่อาศัย ที่ทำงาน รวมไปถึงเป็นพื้นที่ที่มีการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างร้ายแรง 

กฎหมายสมรสเท่าเทียมของไทยที่มีผลบังคับใช้ในวันที่ 23 มกราคม 2568 นับเป็นหมุดหมายสำคัญในประวัติศาสตร์ของการรับรองสิทธิบุคคลที่มีความหลากหลายทางเพศ (LGBTI) อย่างไรก็ตาม บทวิเคราะห์นี้จะเจาะลึกข้อจำกัดในปัจจุบัน และเสนอแนวทางการปฏิรูปที่ครอบคลุมตามมาตรฐานสิทธิมนุษยชนสากล เพื่อก้าวข้าม “ความเท่าเทียมบนกระดาษ” ไปสู่ความเสมอภาคที่แท้จริง 

บรรยากาศของเดือน Pride กำลังอบอวลไปด้วยกลิ่นไอของความรัก กำลังใจ และการส่งเสริมพลังให้กันและกันของผู้คนในชุมชน LGBTI หากแต่เมื่อเราสำรวจดู เหลือสิ่งที่ต้องร่วมกันลงมือทำอีกพอสมควร และยังมีผู้คนหลากหลายกลุ่มที่กำลังส่งเสียงเรียกร้องในอีกหลายประเด็นด้วยเช่นกัน วันนี้เราจึงได้ชวนตัวแทนจากกลุ่มเยาวชน มาส่งเสียงของพวกเขากันดูว่า ในขณะที่โลกกำลังเริ่มต้นที่จะโอบรับความหลากหลาย แต่ก็ยังเผชิญกับภัยคุกคามสิทธิมนุษยชนครั้งใหญ่ โดยเฉพาะแนวโน้มของการเมืองโลกที่หันไปสู่หลักการอำนาจนิยมที่เพิ่มขึ้น ซึ่งสามารถอ่านรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เมื่อคลื่นอำนาจนิยมฉุดรั้งสิทธิ LGBTI: จาก “ทรัมป์ 2.0” ถึงยุคสมรสเท่าเทียมในไทย ดังนั้น การรับฟังเสียงจากเยาวชน จึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะในโลกที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ ซึ่งพวกเขา จะต้องเป็นผู้ที่มารับช่วงต่อไปในอนาคต

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สังคมโลกได้เผชิญกับแรงสั่นสะเทือนด้านสิทธิมนุษยชน เมื่อกระแสอำนาจนิยมกลับมาเคลื่อนไหวอย่างชัดเจนภายใต้การเรียกขานว่า “ทรัมป์ 2.0” การลดทอนความคุ้มครองและการเลือกปฏิบัติต่อผู้มีความหลากหลายทางเพศในสหรัฐฯ ได้ทิ้งรอยแผลลึกต่อชุมชน LGBTI และสร้างแรงสั่นสะเทือนที่ไหลบ่าไปยังภูมิภาคอื่นๆ ทั่วโลก เหตุการณ์เหล่านี้ไม่เพียงท้าทายความก้าวหน้าทางกฎหมาย แต่ยังกระตุ้นให้ต้องทบทวนบทบาทของภาคประชาสังคมในการผลักดันความเท่าเทียมและเคารพศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ในยุคที่กระแสแบ่งแยกและกลไกเผด็จการกลับมาโหมกระพือ

“การกำหนดเพศคือสิทธิมนุษยชน”

รัฐบาลกัมพูชากำลังเพิกเฉยต่อการละเมิดสิทธิมนุษยชนสารพัดรูปแบบ รวมถึงการเป็นทาส การค้ามนุษย์ การใช้แรงงานเด็ก และการทรมานที่กระทำในวงกว้างโดยกลุ่มอาชญากรรมในศูนย์สแกมเมอร์กว่า 50 แห่งทั่วประเทศ แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลระบุในรายงานฉบับใหม่ที่เผยแพร่วันนี้

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย จัดกิจกรรมเชิงสัญลักษณ์ “Solidarity for Arnon: We Are All Arnon – Raise Your Sign, Stand for Justice” ในวันที่ 25 มิถุนายน 2568 ที่บริเวณป้ายรถโดยสารสาธารณะที่ด้านหน้าศาลอาญารัชดา เพื่อแสดงจุดยืนเคียงข้างอานนท์ นำภา ทนายความสิทธิมนุษยชนที่ถูกดำเนินคดีจากการใช้เสรีภาพในการแสดงออกและการชุมนุมโดยสงบ กิจกรรมในวันนี้มีเป้าหมายเพื่อเรียกร้องให้ทางการไทยยุติการดำเนินคดีอาญาทั้งหมด และให้สิทธิในการประกันตัวและปล่อยตัวเขาโดยทันทีและไม่มีเงื่อนไข

ในขณะที่พลเรือนจำนวนมากขึ้น ต้องแบกรับผลกระทบที่โหดร้ายจากความตึงเครียดด้านการทหารที่น่ากลัวระหว่างอิหร่านและอิสราเอล ตั้งแต่วันที่ 13 มิถุนายน 2568 และท่ามกลางความเสี่ยงที่ความขัดแย้งจะลุกลามบานปลาย แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลเรียกร้องทางการอิสราเอลและอิหร่าน ให้ยึดมั่นตามพันธกรณีที่มีต่อกฎหมายมนุษยธรรมระหว่างประเทศเพื่อคุ้มครองชีวิตของพลเรือน

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย ส่ง “รายงานคู่ขนาน” (Shadow Report) ต่อคณะกรรมการแห่งสหประชาชาติว่าด้วยการขจัดการเลือกปฏิบัติต่อสตรีในทุกรูปแบบ (CEDAW) โดยการประชุมครั้งนี้จัดขึ้นสมัยที่ 91 ณ กรุงเจนีวา สวิตเซอร์แลนด์ นอกจากนั้นยังรายงานอีกกว่า 24 ฉบับ จากองค์กรภาคประชาสังคมต่างๆ ที่ร่วมกันส่งเสียงแทนผู้หญิงหลากหลายกลุ่มในประเทศไทย เพื่อสะท้อนสิ่งที่รัฐอาจยังไม่เห็นหรือไม่อยากเห็นจากการลงพื้นที่พูดคุยกับผู้ได้รับผลกระทบในสถานการณ์จริง

ตลอดไตรมาสแรกของปี 2568 (มกราคม–มีนาคม) การชุมนุมของประชาชนในประเทศไทยยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง แม้จำนวนจะลดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับช่วงเดียวกันของปีก่อน การเปลี่ยนผ่านทางการเมืองที่หลายคนคาดหวังว่าจะนำไปสู่การเปิดพื้นที่ประชาธิปไตย กลายเป็นว่ายังถูกไม่สะท้อนออกมาอย่างชัดเจนในเรื่องสิทธิในการรวมตัวและการแสดงออก มีการชุมนุมทั้งหมดเกิดขึ้น 19 ครั้งทั่วประเทศ โดยส่วนใหญ่เป็นการชุมนุมขนาดเล็ก ตัวเลขนี้มีการชุมนุมที่ปักหลักค้างคืน 6 การชุมนุม หากนับการชุมนุมปักหลักค้างคืน 1 วันเป็น 1 ครั้งจะมีการชุมนุมที่เกิดขึ้นรวมทั้งหมด 83 ครั้งทั่วประเทศ ซึ่งเป็นตัวเลขที่สูงเมื่อเทียบในช่วงเวลา 3 เดือนหรือ 90 วันโดยประมาณ