ตลอดไตรมาสแรกของปี 2568 (มกราคม–มีนาคม) การชุมนุมของประชาชนในประเทศไทยยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง แม้จำนวนจะลดลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับช่วงเดียวกันของปีก่อน การเปลี่ยนผ่านทางการเมืองที่หลายคนคาดหวังว่าจะนำไปสู่การเปิดพื้นที่ประชาธิปไตย กลายเป็นว่ายังถูกไม่สะท้อนออกมาอย่างชัดเจนในเรื่องสิทธิในการรวมตัวและการแสดงออก มีการชุมนุมทั้งหมดเกิดขึ้น 19 ครั้งทั่วประเทศ โดยส่วนใหญ่เป็นการชุมนุมขนาดเล็ก ตัวเลขนี้มีการชุมนุมที่ปักหลักค้างคืน 6 การชุมนุม หากนับการชุมนุมปักหลักค้างคืน 1 วันเป็น 1 ครั้งจะมีการชุมนุมที่เกิดขึ้นรวมทั้งหมด 83 ครั้งทั่วประเทศ ซึ่งเป็นตัวเลขที่สูงเมื่อเทียบในช่วงเวลา 3 เดือนหรือ 90 วันโดยประมาณ 

สถานการณ์ชุมนุมประท้วงต่อต้านนโยบายจัดการและควบคุมผู้อพยพในสหรัฐฯ เกิดขึ้นหลังจากที่รัฐบาลสั่งลาดตระเวนเพื่อตรวจสอบและจับกุมผู้อพยพผิดกฎหมายในพื้นที่อย่างเข้มงวด ทำให้คนในพื้นที่ไม่พอใจและออกมาชุมนุมคัดค้านการดำเนินคดีต่อผู้อพยพดังกล่าว และรัฐบาลทรัมป์ส่งกองกำลังป้องกันชาติ (national guards) ออกมาปราบปรามการชุมนุมประท้วงดังกล่าว

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล เรียกร้องว่า รัฐบาลสหรัฐฯ และรัฐบาลอื่น ๆ ต้องหาเงินทุนอย่างเร่งด่วนสำหรับโครงการด้านการศึกษาในเมียนมา ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นเส้นเลือดใหญ่สำหรับนักเรียน ครู และครอบครัวซึ่งอยู่ในประเทศที่กำลังเผชิญสงคราม พร้อมเตือนว่าหากไม่มีการดำเนินการใด ๆ อาจนำไปสู่ “ภาวะถดถอยทางการเรียนรู้ (Lost Generation)”

เครื่องมือทางดิจิทัล รวมทั้งแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียและแอปส่งข้อความ ต่างมีความจำเป็นอย่างยิ่งต่อนักกิจกรรมในประเทศไทย แต่พื้นที่ออนไลน์ไม่ได้ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงและผู้มีความหลากหลายทางเพศ พวกเขาต้องตกเป็นเหยื่อการสอดแนมข้อมูลอย่างมีเป้าหมาย การคุกคามทางออนไลน์ และความรุนแรง ทั้งในทางออนไลน์และออฟไลน์

คำเตือนเกี่ยวกับเนื้อหา: บทความนี้มีเนื้อหากล่าวถึงความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับผู้ที่มีความหลากหลายทางเพศ ซึ่งอาจกระทบกระเทือนจิตใจได้ เราเผยแพร่ข้อมูลเหล่านี้เพื่อเป็นพยานต่อประสบการณ์ของผู้เสียหาย และเพื่อเรียกร้องการเปลี่ยนแปลง  

สืบเนื่องจากข่าวที่ว่า ทางการรัสเซียประกาศว่า แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลเป็น “องค์กรที่ไม่พึงปรารถนา” เท่ากับเป็นการเอาผิดทางอาญาต่อการดำเนินกิจการ และการติดต่อกับหน่วยงานของเราในรัสเซีย แอกเนส คาลามาร์ด เลขาธิการสากลของแอมเนสตี้ กล่าวว่า  

เมื่อวันที่ 4 มิถุนายน 2532 กองกำลังความมั่นคงของจีนได้ใช้กำลัง “สลายการชุมนุมโดยสงบ” ที่จัตุรัสเทียนอันเหมิน กรุงปักกิ่ง ผู้ชุมนุมเป็นนักศึกษาและคนงานที่เรียกร้องการปฏิรูปทางการเมืองและเศรษฐกิจ รวมถึงการยุติการทุจริต การเซ็นเซอร์ และการจำกัดสิทธิมนุษยชนเบื้องต้น 

ในปี 2532 กองกำลังทหารเข้าปราบผู้ประท้วงหลายพันคน ที่ยืนหยัดเรียกร้องการปฏิรูปเศรษฐกิจ สังคมโดยสงบ รอบจัตุรัสเทียนอันเหมิน ปัจจุบัน รัฐบาลจีนยิ่งปราบปรามผู้คนที่ออกมาใช้สิทธิในเสรีภาพการแสดงออก โดยเฉพาะการพูดถึงเหตุการณ์เทียนอันเหมิน กระบวนการที่เป็นระบบเหล่านี้ทำให้ความทรงจำถึงเหตุการณ์นั้นจึงใกล้เลือนหายไปทุกวัน 

กลุ่มองค์กรด้านเสรีภาพสื่อและสิทธิมนุษยชนนานาชาติได้ออกแถลงการณ์ร่วมประณามรัฐบาลจีน กรณียังคงควบคุมตัว “จาง จ่าน” นักข่าวอิสระ อดีตทนายความ และนักเคลื่อนไหวเพื่อสิทธิมนุษยชนอย่างพลการ เนื่องในวาระครบรอบ 5 ปีของการจับกุมตัวเธอครั้งแรกเมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม 2563 

นับเป็นเวลากว่า 8 ทศวรรษมาแล้ว ที่ประเด็นความขัดแย้งระหว่างอิสราเอลและปาเลสไตน์ปรากฏอยู่ในความรับรู้ของคนทั่วโลก เริ่มตั้งแต่ความพยายามของชาวยิวในการยึดครองดินแดนปาเลสไตน์ ภายใต้การชักนำของประเทศเจ้าอาณานิคมอย่างอังกฤษ ต่อเนื่องด้วยการตั้งรัฐอิสราเอลขึ้นเมื่อปี 1948 หรือที่ชาวปาเลสไตน์เรียกว่าวันนักบา ซึ่งหมายถึงวันหายนะ จากการที่ชาวปาเลสไตน์ราว 7 – 8 แสนคน ต้องพลัดถิ่นอย่างถาวร ปัญหาในการแบ่งสรรปันส่วนดินแดนปาเลสไตน์ให้กับชนชาติต่างๆ ทั้งอาหรับและยิว ที่ไม่ลงตัว นำไปสู่การสู้รบเพื่อแย่งชิงผลประโยชน์เหนือดินแดนแห่งนี้ 

นี่คือครั้งที่สามแล้วที่ประเทศไทยได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งสมาชิก คณะมนตรีสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ (UN Human Rights Council – UNHRC) ด้วยวาระการทำงาน 3 ปี (พ.ศ. 2568-2570) ซึ่งหมายถึงบทบาทสำคัญของไทยในการสะท้อนปัญหาสิทธิมนุษยชนทั้งในประเทศและระดับสากล พร้อมทั้งนำเสนอแนวทางแก้ไขและขับเคลื่อนความเคารพในศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์อย่างเป็นรูปธรรม ผ่านการเจรจา ความร่วมมือ และกลไกระหว่างประเทศ บนเวทีที่จับตามองจากทั่วโลก

PROTEST FOR TOMORROW : คู่มือการจัดการการชุมนุมโดยสงบเพื่อความหวังของพรุ่งนี้