“การปกป้องสิทธิมนุษยชนไม่ใช่อาชญากรรม” ขอเรียกร้องให้ยุติการคุกคามนักปกป้องสิทธิมนุษยชน และหยุดการข่มขู่ รวมถึงการสร้างความเกลียดชังต่ออังคณา นีละไพจิตรและครอบครัว

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลชี้ว่า ชุมชนชาวโรฮิงญาในรัฐยะไข่ตอนเหนือของเมียนมากำลังเผชิญกับการบังคับใช้แรงงาน วิกฤติด้านอาหารและสุขภาพ การจำกัดเสรีภาพในการเดินทางอย่างเข้มงวดและความขัดแย้งทางอาวุธที่ทวีความรุนแรงขึ้น พร้อมเตือนถึงการตัดสินใจส่งผู้ลี้ภัยจากบังคลาเทศกลับเมียนมาอย่างเร่งร้อนนั้นเป็นอันตรายอย่างยิ่ง

โจ ฟรีแมน นักวิจัยด้านเมียนมาของแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล แสดงความคิดเห็นต่อรายงานการโจมตีทางอากาศโดยกองทัพเมียนมา ซึ่งกล่าวกันว่าคร่าชีวิตพลเรือนไปมากกว่า 20 ราย รวมถึงเด็ก เมื่อมีการทิ้งระเบิดหลายลูกจากนักบินพาราไกลเดอร์ (Paraglider) ที่ใช้ร่มบินติดเครื่องยนต์ (Paramotor) โดยกล่าวว่า

เมื่อวันที่ 25 กันยายน 2568 ห้องเรียนคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ ถูกจัดให้เป็นห้องฉายหนังชั่วคราวพร้อมเปิดเวทีสนทนาในกิจกรรม “Amnesty Regional Meet Up: ดูหนัง – ฟังเรื่องสิทธิมนุษยชน” งานนี้จัดโดย แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย ร่วมกับ Documentary Club, คณะนิติศาสตร์ ม.อ. หาดใหญ่ และ คณะรัฐศาสตร์ ม.อ. ปัตตานี ภายในงานมีการฉายสารคดี No Other Land – ใครจองแผ่นดินนี้ ก่อนเปิดวงคุยแลกเปลี่ยนมุมมองเรื่องสถานการณ์สิทธิมนุษยชนระหว่างอิสราเอลกับปาเลสไตน์หลากหลายแง่มุม

‘บ้าน’ ไม่ได้เป็นเพียงที่อยู่อาศัยให้เราหลบนอนหนึ่งคืน แต่คือพื้นที่ที่เราหายใจ เติบโต รับฟังเสียงหัวเราะและเรื่องเล่าของผู้คน บ้านคือวัฒนธรรม วิถีชีวิต และสังคมเล็กๆ ที่โอบอุ้มเราไว้ตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงวัยผู้ใหญ่ หรืออาจตลอดอายุขัยในบ้านนั้น แต่หากวันหนึ่งบ้านหายไป เราจะอยู่ที่ไหน? วันนี้ ชุมชนทั่วประเทศกำลังเผชิญโครงการพัฒนาขนาดใหญ่ เหมืองแร่ แลนด์บริดจ์ ป่าคาร์บอน บ้านที่เคยมั่นคงกลับอยู่บนความเสี่ยงที่จะถูกไล่รื้อทุกเมื่อ ทั้งที่สิทธิในที่อยู่อาศัยคือสิทธิขั้นพื้นฐานของเราโดยแท้จริง

เมื่อนึกถึงคำว่า ‘ต้นกล้า’ ภาพแรกที่ปรากฏอาจเป็นต้นอ่อนสีเขียวที่เพิ่งโผล่พ้นดิน เล็ก บอบบาง แต่เต็มไปด้วยพลังที่จะหยั่งรากและเติบโต หากได้อยู่บนผืนดินที่อุดมสมบูรณ์และมีน้ำหล่อเลี้ยงอย่างเพียงพอ ในภาษาไทย คำนี้ไม่ใช่เพียงชื่อของต้นไม้ แต่ยังเป็นสัญลักษณ์ของ การเริ่มต้น ความหวัง และการเปลี่ยนผ่าน

สืบเนื่องจากรายงานที่ระบุว่า กองกำลังอิสราเอลได้สกัดและยึดเรืออย่างน้อย 39 ลำ พร้อมควบคุมตัวลูกเรือหลายสิบคน ของกองเรือโกลบอล ซูมุด ฟอร์ทิลลา ซึ่งพยายามฝ่าการปิดล้อมที่ถูกมองว่าเป็นการละเมิดกฎหมายระหว่างประเทศ เพื่อส่งความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมที่จำเป็นเข้าไปในฉนวนกาซาซึ่งถูกปิดล้อมอยู่แล้ว ภายใต้สถานการณ์ที่อิสราเอลยังคงถูกกล่าวหาว่ากำลังก่อ การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อย่างต่อเนื่อง โดยแอกเนส คาลามาร์ด เลขาธิการสากลของแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล กล่าวถึงประเด็นนี้ว่า  

แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทยร่วมกับเครือข่าย จัดเวทีเสวนา “บ้านใหม่ใกล้ฉัน: เหมืองแร่ ป่าคาร์บอน แลนด์บริดจ์ กับความเสี่ยงการไล่รื้อ” ภายใต้งาน Bangkok Climate Action Week 2025 โดยมีเป้าหมายเพื่อผลักดันให้เสียงของชุมชนที่ได้รับผลกระทบได้ยินโดยผู้มีอำนาจและเป็นส่วนหนึ่งในสมการการพัฒนา พร้อมสื่อสารว่า“สิทธิในที่อยู่อาศัย” คือสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐาน 

ศาลประเทศจีนอ้างกฎหมายและคำสั่งด้านความมั่นคงของรัฐและความสงบเรียบร้อยอย่างเป็นระบบ เพื่อปิดปากและปราบปรามนักปกป้องสิทธิมนุษยชน แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลระบุในรายงานฉบับใหม่ซึ่งเผยแพร่ในวันนี้ โดยมีเป้าหมายเปิดโปงบทบาทสำคัญของฝ่ายตุลาการในการสนับสนุนและค้ำจุนมาตรการปราบปรามเสรีภาพขั้นพื้นฐานของรัฐบาลจีน 

ทุกครั้งที่พูดถึง “สิทธิ” เรามักนึกถึงภาพใหญ่ สิทธิในการเลือกตั้ง สิทธิในการแสดงออก หรือสิทธิในการรวมตัวประท้วงเพื่อเปลี่ยนแปลงบ้านเมือง แต่มีสิทธิอีกชนิดหนึ่งที่ใกล้ชิดกับชีวิตประจำวันอย่างที่สุด กลับถูกผลักให้กลายเป็นเรื่องต้องห้าม ถูกปิดประตูไว้ในห้องสี่เหลี่ยม หรือถูกพูดถึงด้วยความระแวดระวังว่าจะกระเทือนศีลธรรมหรือไม่หากเอ่ยออกไปในที่สาธารณะ นั่นคือสิทธิของผู้หญิงและผู้ตั้งครรภ์ที่จะตัดสินใจในเนื้อตัวร่างกายและอนาคตของตัวเอง

สืบเนื่องจากรายงานข่าวกรณี จาง จ่าน นักข่าวอิสระชาวจีน ถูกศาลตัดสินว่ามีความผิดฐาน “ก่อการทะเลาะวิวาทและยั่วยุก่อความวุ่นวาย” จากการรายงานสถานการณ์การระบาดของโรคโควิด-19 ในเมืองอู่ฮั่น โดยนำเสนอว่ามีความรุนแรงกว่าที่รัฐบาลสื่อสารออกไป ล่าสุด ศาลมีคำสั่งลงโทษจำคุกเพิ่มอีก 4 ปี

“สิทธิมนุษยชนไม่เคยเกิดขึ้นเอง หากไม่มีใครลุกขึ้นตั้งคำถาม” สำหรับ เนี้ยบ ชนฐิตา ไกรศรีกุล ผู้จัดการมูลนิธิทำทาง และสมาชิกแอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล ประเทศไทย การเป็นนักกิจกรรมไม่ใช่เพียงบทบาทชั่วคราวในรั้วมหาวิทยาลัย แต่คือเส้นทางชีวิตที่เริ่มต้นจากการเห็นผู้หญิงมากมายต้องติดอยู่ในวงจรไร้ทางออกของการยุติการตั้งครรภ์ ประสบการณ์เหล่านั้นทำให้เธอเชื่อว่า สิทธิไม่ควรถูกกดทับให้อยู่ในเงามืดหรือถูกมองข้ามไป แต่ควรถูกยกขึ้นมาให้เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนเข้าถึงได้